Yangshuo – Guilin
De rit naar Guilin is een goede rit en gaat voor het grootste deel over het nieuwe muzikale fietspad, om de 50 meter staan op een lang traject speakers waar rustige muziek uitkomt, heel bijzonder. In Guilin hebben we het Bravo staatshotel geboekt, als we aankomen met onze fietsen schiet de parkeerwachter helemaal in stress en hij begint als een idioot tegen ons te schreeuwen dat we daar onmiddellijk weg moeten. We zeggen gewoon in het Nederlands, we hebben hier geboekt malloot en hou op met dat geschreeuw. Maar dat is niet genoeg, hij rent naar binnen naar de manager aan de balie bij wie ik aan het inchecken ben, hij wijst naar mij en begint opnieuw te schreeuwen en ik ben zo boos dat ik keihard terug schreeuw en hem na-aap in het Chinees, iedereen kijkt naar mij, maar dat kan me niets schelen, soms word ik helemaal gek van die Chinezen, dan kan ik ze even niet meer verdragen en dit is weer eens zo’n moment. De manager wauwelt wat tegen de parkeerwachter en hij druipt af en de rust keert weer. Buiten kijkt de parkeerwachter nog een keer woest naar Han en schreeuwt nog wat. We krijgen een mooie grote kamer in het hotel met uitzicht op het park en de grote vijver en de fietsen gaan in de stalling van het hotel.
Als het donker is gaan we naar het park met de vijver en het is een sprookje, alles is verlicht, er varen verlichte boten, er is op veel plaatsen zachte muziek en er wordt overal gezongen en gedanst onder de volle maan.
Guilin
Operatie treintickets
Omdat we rond 20 augustus met de trein terug willen naar Guangzhou gaan we dat vandaag maar alvast onderzoeken. We zijn aardig stress bestendig, maar dit is een helse onderneming, alleen al om het juiste station te vinden. Er is werkelijk een enkele Chinees die meewerkt of meedenkt. Maar uiteindelijk is het Han toch gelukt om tickets voor 20 augustus te bemachtigen, ik pas ondertussen op de fietsen, ik word regelmatig door de parkeerwachter verjaagd, maar ik keer steeds weer terug met de beide fietsen aan de hand, want dit duurt uren en ik wil dat Han weet waar ik ben gebleven. Zolang Han binnen is bij het station word ik van alle kanten gefilmd en gefotografeerd, en komen er allerlei mensen naast mij zitten die met mij op de foto willen, hier word ik langzamerhand wel gaar van. Voor de veiligheid heb ik de fietsen nu maar met het kettingslot aan elkaar geknoopt zodat ik controle houd en ik laat me niet meer verjagen, met zoveel Chinezen om me heen kan ik het niet altijd overzien.
Han wordt gelukkig naar een balie gestuurd waar een Engels sprekende aardige Chinese dame zit en dat is de redding. Onze fietsen en een deel van de bagage gaan op 16 augustus alleen op pad met de bagagetrein richting Guangzhou en wij gaan er dan op 20 augustus met de Hi speed achteraan hopen we maar.
Morgen gaan we voor vier dagen naar de Dragon Rice fields in Longsheng, ook al zo’n onderneming, we gaan er vier dagen wandelen. Na veel heen en weer mailen met de eigenaar van het hotel aldaar worden we morgen vervoerd naar Longsheng. Onze fietsen en het grootste deel van de bagage blijven in depot in het hotel in Guilin. En zo regelen we er wat af met die onwillige Chinezen.
Het Chinese verkeer
Een Chinees in het verkeer denkt alleen maar aan waar hij of zij heen wil en dan wel onmiddellijk, ze kijken niet rechts of links en niet in spiegels, ze doen maar wat er op dat moment in hun hoofd opkomt, heel onberekenbaar. Han kan er goed tegen, ik word er helemaal gestoord van, ik zie overal gevaar en kan het vaak niet overzien. Auto’s stoppen voor rood, de rest rijdt daar gewoon doorheen. Op sommige kruispunten proberen hulp agenten de Chinezen op te voeden, ze staan daar met een vlag, met een stok of met een fluit, maar het werkt nauwelijks. Het enige positieve is dat ze niet hard rijden, dat kan ook niet anders zouden er veel verkeersdoden zijn.
Het valt ons wel op dat de Chinezen hier niet spugen en rochelen, er worden ook geen botten of ander voedselafval op de grond in het restaurant gegooid, dat hoorde meer bij onze vorige Chinese reis.
Bliksem
Als ik uit het hotelraam kijk zie en hoor ik vanuit de droge lucht een keiharde bliksem, Han heeft zijn hoofdtelefoon op en krijgt het niet mee. Even later komt er een tweede keiharde slag die Han wel mee krijgt, wij denken dat er een inslag is in het hotel en Han gaat op de gang kijken. Maar het is ingeslagen op een man met een scooter, de man is op slag dood en de scooter is zwart geblakerd. We zijn allebei behoorlijk aangeslagen en kunnen het nauwelijks bevatten. De man wordt 20 minuten later door een ambulance opgehaald.
Vandaag hebben we regelmatig enorme wolkbreuken en dan staat alles blank, we hebben veel hitte gehad de afgelopen 3,5 week, maar toch ook geluk gehad met fietsen, nooit hebben we in de regen gefietst.
Guilin – Longsheng
Om 15.00 uur worden we volgens afspraak bij een hotel in Guilin opgehaald door een busje om naar de rijstvelden vervoerd te worden. De fietsen staan in de stalling, de bagage is in depot en wij gaan op tijd naar de stad. We gaan in de buurt van dat hotel nog een hapje eten voordat ons busje de bergen in gaat. De grote kom noodles staat nog maar net voor onze neus of we worden op de schouder getikt en wij moeten meteen het busje in. Het is ondertussen 12.30 uur, een andere tijd dan afgesproken, maar dit is vandaag de laatste bus omhoog. Hoe ze ons gevonden hebben is ons een raadsel, maar blijkbaar zijn we gespot door Chinezen. We storten onze noodles snel in een grote kartonnen beker steken de stokjes erin, plastic zak er omheen en rijden maar. Al hobbelend eten we onze bekers leeg, eten met stokjes kunnen we wel, maar eten met stokjes in een hobbelend busje vereist weer een andere handigheid. Onderweg is het dramatisch als ons een grote bus passeert, het is doodeng dat geschuifel naast elkaar, aan de ene zijkant de berg, aan de andere zijkant een diepe rivier of diep ravijn. Na 3,5 uur zijn we op de parkeerplaats in Longsheng, we klimmen daarna te voet nog 1,5 uur naar boven naar ons hotel en zijn dan opeens middenin in ongelooflijk mooi gebied. Dit het bergdorp Tiantou, hier wonen de Yao, een bergstam van dit gebied. In de nacht is het doodstil en aardedonker, ik hoor af en toe iets trippelen, het zal een muisje of een klein ratje zijn, onze kamer zit vol kieren. Onderweg hebben we veel dode ratjes gezien, deze beestjes eten de Chinezen hier vreemd genoeg niet.
Tiantou
De regen komt met bakken uit de hemel, toch gaan we op pad, voor de fotografie is dit prima weer, mooie diepe kleuren en mistflarden. Uren klauteren we over de smalle paadjes door de rijstvelden in dit afgelegen gebied. Onze plastic regencapes beschermen onze camera’s tegen de regen.